neuroklawiatura

Nie wiem co czuć,
co myśleć. Żyć,
czy zawisnąć.
Prysnąć stąd,
odwiedzić galaktykę,
dalszą lub bliższą.
Obrazy ze wspomnień,
przez me jądro przekompilowane,
nie pozwolą spojrzeć w przyszłość.
Stokroć raz proszę, po raz kolejny,
by ten dzień pozwolił być mi samodzielnym.
Chciałbym dzielnie znosić trudy,
nie zakrapiać tego w szklance wódy,
czy innej obłudy. Zetrzeć brudy.
Kontrolować życia nurty,
bo przecież ono płynie jak rzeka.
Ono, bezimienne? A jednak.